غزل مشترک اولیای الهی(علی اکبر)

 

 

باسمه تعالی
اولیای الهی
حضرت علی اکبر
غزل۱

گفت مولایم حسین، در وصف فرزندش چنین
او بود شبه پیمبر، اسوه ی فهم و یقین

هر زمان مولا دلش یاد پیمبر می گرفت

می کند بر چهره ی اکبر ، نگاهی دلنشین

شد شهید کربلا، با اذن مولا در نبرد
اولین کس جان دهد، در راه قرآن مبین 

دفن می باشد علی اکبر به پای باب خود
اولین جنگنده با دشمن بود نور دو عین

می کند نفرین ولی بر ابن سعد بی حیا
بر سر بالین اکبر می زند ، سالار دین

از خدا خواهد نیامرزد ورا در آن جهان
پیش گویی می کند وعد وعید غاصبین

گر چه مولا قبل حرب و قبل هر جنگ و نبرد
گفتگو کرد، تا کند دشمن پشیمان از کمین

گفت حضرت می دهم بر تو و بر اهلت پناه
نیست اندوه و غمی، گر تو پذیری این چنین

میثمی پست و مقام و شهرت و املاک ری
می برد قعر جهنم ، ابن سعد و خائنین

پس رجالی راه حق را پیشه کن در زندگی
گر چه این ره مشکل است و پر ز آسیب و حزین

 

سروده شده توسط
علی رجالی و مهدی میثمی